Chcesz poznać historię wielkiego podboju Aleksandra Wielkiego? Chcesz wiedzieć, jak syn króla Macedonii Filip II zdołał zwyciężyć nad ogromnym imperium perskim Dariusza III?
Zanim przejdziemy do historii, może zechcesz przyjrzeć się naszej kolekcji pierścieni egipskich.
Kliknij poniższy obraz, aby przejść do kolekcji.
Przygotowaliśmy dla Ciebie artykuł przedstawiający podróż Aleksandra od jego pierwszych bitew w Grecji aż do jego śmierci po podboju Indii.
Aleksander III lub Aleksander Wielki jest królem Macedonii, synem Filipa II Macedońskiego. Po tym, jak jego ojciec podbił całą Grecję, Aleksander zaatakuje i pokona Persję cesarza Dariusza III. Po jego śmierci w -332 r. Aleksander rządzi Grecją, Egiptem, Syrią, Persją i Indiami (oprócz Macedonii), skąd wziął się jego tytuł „Wielki”.
W tym artykule dowiesz się:
- Pochodzenie Aleksandra Wielkiego
- Zdobycie władzy przez Aleksandra w Macedonii
- Podboje Aleksandra Wielkiego
- Koniec podbojów Aleksandra Wielkiego
Po przeczytaniu tego artykułu dowiesz się wszystkiego o życiu króla, który charakteryzował się największym stosunkiem podbojów do roku panowania (jeśli weźmiemy pod uwagę ogromne terytorium zdobyte w ciągu zaledwie 12 lat podbojów poza Grecją, od -336 do -324 roku!).
Zaczynajmy bez dalszej zwłoki!
1) Pochodzenie Aleksandra Wielkiego
A) Historia Macedonii
Aleksander Wielki (lub Aleksander III) urodził się 21 lipca 356 r. p.n.e. w Pelli, stolicy królestwa Macedonii.
Jego ojcem jest król Macedonii Filip II z dynastii Argeadów (rodzina panująca w Macedonii od -700). Jego matką jest Olimpias, trzecia żona Filipa II i księżniczka Epiru (królestwa bliskiego Macedonii).
Już od najmłodszych lat Aleksander zdaje sobie sprawę, że różni się od pozostałych:
- Jego ojciec, Filip II, twierdził, że jest potomkiem Temenosa z Argos (założyciela dynastii Argeadów, uważanego za potomka Heraklesa, półboga syna Zeusa).
- Jego matka, Olimpias , twierdzi, że jest potomkinią półboga Achillesa , jednego z wielkich bohaterów wojny trojańskiej z Iliady poety Homera.
- Jego matka twierdzi, że w noc poczęcia Aleksandra, sam bóg piorunów Zeus odwiedził ją w postaci błyskawicy . Zatem, według Olimpii, to Zeus, a nie Filip II, jest ojcem Aleksandra, co czyni Aleksandra półbogiem.
- Według niektórych greckich pisarzy (zwłaszcza Plutarcha), Aleksander urodził się tego samego dnia, w którym dokonano zbrodniczego zniszczenia „Świątyni Artemidy” w Efezie . Rzeczywiście, grecki Herostrates podpalił świątynię 21 lipca 356 r. p.n.e., aby historia go zapamiętała. Aleksander miałby więc być „reinkarnacją jednego z Siedmiu Cudów Starożytnego Świata”, jakim była Świątynia Artemidy.
Aleksander Wielki uważał się za syna Zeusa od dzieciństwa. Trudno mu więc nie chcieć prześcignąć swego śmiertelnego ojca Filipa II, pozostawiając na podbój wszystkie znane tereny starożytności.
W czasach Filipa II, Macedonia była traktowana z pogardą przez Greków . W istocie, Grecy uważają wszystkich ludzi nie mówiących po grecku za barbarzyńców. Mimo to Macedończycy mówią starym macedońskim, który jest dialektem greckim (ale który nie jest uważany za „czystą grekę”). Tak więc miasta-państwa Ateny, Teby, Sparta i Fokida uważają Macedończyków za „ półbarbarzyńców ”.
Filip II marzy o zjednoczeniu Grecji. Aby osiągnąć swoje cele, początkowo zmodernizuje armię macedońską, aby wygrać kilka bitew z Grekami, w szczególności:
- Bitwa pod Termopilami w roku -352 z Ateńczykami (bitwa ta miała miejsce długo po innej „bitwie pod Termopilami” pomiędzy królem Spartan Leonidasem a cesarzem perskim Kserksesem I w roku -480).
- Bitwa pod Cheroneą w -338 r. przeciwko koalicji łączącej Ateńczyków i Tebańczyków.
Po tych dwóch sukcesach Filip II zyskuje szacunek Greków i może połączyć greckie miasta-państwa w ramach Ligi Korynckiej. Kierowana przez Filipa II i gromadząca wszystkie greckie miasta, liga ta ma ambicję bronić Grecji przed Imperium Perskim.
Grecja w czasach Filipa II (336 p.n.e.)
B) Filip II Macedoński
Na prośbę Olimpii Aleksander przechodził ciężkie szkolenie od 7. roku życia. Jego pierwszy nauczyciel, Leonidas z Epiru, zapoznał go z ćwiczeniami fizycznymi i sztukami walki, literaturą i muzyką (jeśli jesteś fanem muzyki starożytnej, być może zainteresuje cię kalimba), a także z bardziej ogólnymi tematami, takimi jak polityka i ekonomia.
Od 14 do 16 roku życia Aleksander podążał za naukami greckiego filozofa Arystotelesa. Arystoteles doskonalił edukację Aleksandra zgodnie z naukami i wartościami Iliady Homera . Na podstawie tej historii wojennej Aleksander tworzy wizję tego, jak powinno wyglądać jego panowanie: widzi siebie na czele solidnie zjednoczonej Grecji, która wyrusza na podbój sąsiednich ziem.
Achilles ciągnący szczątki trojańskiego księcia Hektora podczas oblężenia Troi w Iliadzie . Historia życia Achillesa będzie wielką inspiracją dla Aleksandra.
Arystoteles przekazał Aleksandrowi także swoje wrogie uczucia wobec Persów , szczególnie wobec ich cesarza (Artakserksesa III), który w 341 r. p.n.e. zabił Hermiasa z Atarneus (jednego z przyjaciół Arystotelesa).
Aleksander podąża za naukami Arystotelesa w towarzystwie swoich przyszłych głównych generałów . Rzeczywiście, zgodnie z tradycją wspólnego wychowywania synów wysokiej szlachty, Aleksander spotyka Hefajstiona (swojego przyszłego najlepszego przyjaciela), Ptolemeusza, Eumenesa, Kallisthenesa, Perdikkasa, Filotasa i Seleukosa.
Według jego legendy, w tym czasie Aleksander spotyka swojego konia bojowego, Bucefała . Bucefał był wówczas nieposkromionym koniem, którego Aleksander zdołał opanować, postępując zgodnie z mądrymi naukami Arystotelesa. Widząc, że Bucefał bał się własnego cienia, Aleksander przeniósł konia pod osłonę Słońca, aby zwierzę mogło się uspokoić i mógł na nim dosiąść.
A może po przybyciu tutaj zechcesz zabrać ze sobą pamiątkę z wielkich wypraw Aleksandra Wielkiego?
W takim razie z przyjemnością przedstawimy Ci naszą kolekcję egipskiej biżuterii – wystarczy, że klikniesz na poniższy obrazek.
2) Przejęcie władzy przez Aleksandra
A) Pierwsze bitwy Aleksandra Wielkiego
Podczas bitwy pod Cheroneą w -338 r. Filip II powierza Aleksandrowi dowództwo nad lewym skrzydłem swojej kawalerii. Podczas tej bitwy Aleksander zasłynie szarżując i masakrując cały elitarny oddział tebański zwany „świętym batalionem” .
W -336 Filip II postanawia wziąć sobie za żonę Macedończykę, aby umocnić swoją popularność wśród ludu. Olimpias, matka Aleksandra pochodzenia pozamacedońskiego, daje mu do zrozumienia, że jeśli Filip II będzie miał syna z Macedończykiem, to ten syn zostanie jego nowym dziedzicem. Aleksander sprzeciwia się więc temu związkowi i gwałtownie kłóci się ze swoim ojcem .
Olimpias boi się, że jej syn zostanie zamordowany przez Filipa II. Na szczęście Aleksander i Filip II godzą się, gdy Aleksander ratuje życie Filipa w czasie ataku najeźdźców z Persji.
B) Śmierć Filipa II
Latem roku -336 Filip II zostaje zamordowany podczas ślubu swojej córki Kleopatry Macedońskiej. Morderca Filipa II, młody szlachcic Pauzaniasz z Orestis, zabija go, aby pomścić jego bezczynność wobec niesprawiedliwości. Rzeczywiście, Pauzaniasz z Orestis doznał niesprawiedliwości w imieniu jednego z generałów Filipa II, z którego szydził i który go zgwałcił, aby go ukarać.
Większość dzisiejszych historyków zgadza się, że zamachu tego nie popierał Aleksander .
Bardziej prawdopodobne jest, że Pauzaniasz z Orestis został wysłany przez Olimpias (chcącą zemścić się na mężu, który go odrzucił) lub przez Dariusza III (nowego cesarza Persji, który chciał ostrzec samego siebie przed wrogiem zdolnym zjednoczyć wszystkich Greków).
C) Aleksander Wielki w Grecji
Po śmierci ojca Aleksander zostaje królem Macedonii. Musi jednak stawić czoła starym greckim sojusznikom ojca, którzy buntują się przeciwko niemu .
W -335 Aleksander przeprowadza wielką operację przeciwko zbuntowanym greckim miastom. Na skraju Dunaju rozbija armię trackich rebeliantów. Po powrocie do Macedonii, w pobliżu jeziora Prespa, pokonuje separatystów iliryjskich i dardańskich.
Jeszcze w -335, chcąc dać przykład, Aleksander całkowicie zburzył Teby i zniewolił wszystkich ocalałych (czyli 30 000 niewolników). Wobec tego dowodu siły, żadne greckie miasto nie ośmieliło się już kwestionować autorytetu Aleksandra nad całą Grecją zjednoczoną przez Filipa II .
3) Podboje Aleksandra
A) Wojna z Persami
Na początku roku -334 Aleksander dowodzi całymi armiami Grecji i Macedonii. Postanawia zrealizować marzenie ojca: zaatakować i podbić perskie terytorium cesarza Dariusza III .
Imperium perskie jest ogromne . Rozciąga się od Morza Śródziemnego do Indusu (rzeki na zachodnim krańcu obecnych Indii). Jednak imperium perskie Dariusza III nie jest już wielkim narodem zdobywczym, jakim było w czasach jego wielkich perskich przodków zdobywców, takich jak Kserkses I. Rzeczywiście, żaden nowy podbój nie został dodany do terytorium perskiego przez 150 lat, kiedy Dariusz III wstąpił na tron perski.
Dariusz III jest bardzo bogaty i może zebrać ogromne armie, które byłyby o wiele większe niż wszystkie te, które Aleksander mógłby zebrać . Jednak imperium perskie jest tak duże, że potrzeba kilku tygodni, aby posłaniec na koniu dostarczył prośbę o posiłki, a kilka miesięcy, aby batalion pieszo dotarł na pole bitwy.
Na poziomie militarnym perscy żołnierze i generałowie nie stanowią ciężaru, z jakim muszą się mierzyć ich macedońscy i greccy odpowiednicy . Macedończycy i Grecy są przeszkoleni i dobrze wyposażeni. Dowodzą nimi generałowie doświadczeni w sztuce wojennej (z charyzmatycznym Aleksandrem na czele). Po swojej stronie perscy generałowie stoczyli bardzo mało bitew i opierają się przede wszystkim na swojej teoretycznej wiedzy o wojnie.
Persowie szczególnie obawiają się macedońskich falang tworzących „nieprzeniknione żelazne mury”. Każda falanga składa się z 16 rzędów wojowników (zwanych falangitami), silnie chronionych przez zbroje i tarcze. Włócznie żołnierzy falangi mają od 5 do 7 metrów długości, w zależności od ich pozycji w falangi. Ściana szczytów, którą tworzą, sprawia, że falanga jest nie do zdobycia od przodu.
B) Podbój Persji
W -334, postrzegając siebie jako Achillesa Macedonii, Aleksander jest gotowy rozpocząć historię własnej Iliady. Mając armię liczącą 35 000 żołnierzy i swoich generałów Ptolemeusza, Seleukosa i Antygona, Aleksander rozpoczyna inwazję na Persję, przekraczając kanał Hellespont (dziś nazywany Cieśniną Dardanele).
W pobliżu starożytnego miasta Troja, gdzie walczył Achilles i jego kuzyn Patrokles , Aleksander staje twarzą w twarz z armią 40 000 Persów . Choć Persowie przewyższali ich liczebnie, zostali zmasakrowani. Aleksander i jego generałowie atakują brutalnie, nie rozwijając skomplikowanych strategii, jakich oczekiwali perscy generałowie. Mit tej pierwszej bitwy na terytorium Persji mówi, że Aleksander stracił tylko 110 ludzi pod Granikiem.
Mimo przewagi Aleksandra na lądzie, obawiał się konfliktu morskiego. Dlatego cofa swoje okręty i decyduje się ruszyć w kierunku Fenicji , gdzie znajdują się perskie bazy morskie, aby pozbawić Persów wsparcia ich okrętów.
Mapa podbojów Aleksandra Wielkiego
C) Bitwa pod Issos
Aby dotrzeć do Fenicji, Aleksander musi iść wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego. Tam będzie jego pierwsza konfrontacja z Dariuszem III w bitwie pod Issos.
W Issus siły Aleksandra są znacznie mniej liczne niż Dariusza III. Aleksander ma 35 000 piechurów przeciwko 100 000 Dariusza III. Podobnie Aleksander ma tylko 5850 jeźdźców przeciwko 11 000 Dariusza III.
Aleksander wie, że będzie miał duże trudności, aby wygrać bitwę pod Issos przy użyciu normalnej strategii. Dlatego postanawia zaatakować bezpośrednio Dariusza III swoją kawalerią, aby przestraszyć armię perską, szybko zabijając jej przywódcę . Tak więc, podczas gdy jego piechota stawia opór ogromnej armii perskiej, Aleksander spycha lewe skrzydło Persów, zanim wycofa się na Dariusza III ustawionego na swoim rydwanie wojennym w centrum swoich wojsk.
Chociaż najbliższa straż Dariusza III (słynni perscy „nieśmiertelni”) bohatersko stawiała opór jeźdźcom Aleksandra, wojskom Aleksandra udało się zabić konie rydwanu Dariusza III.
Kiedy Dariusz III zmienia wóz bojowy, wpada w panikę na widok zbliżającego się Aleksandra i opuszcza pole bitwy wraz ze swoją kawalerią . Ta panika ogarnia wszystkie oddziały perskie, które uciekają w swojej turze. Aleksander wykorzystuje to, by bezlitośnie masakrować zdezorganizowanych uciekających Persów.
Pod koniec bitwy pod Issos, podczas gdy Persowie byli 2,5 razy liczniejsi, należy odnotować 20 000 ofiar po ich stronie w porównaniu z 7000 po stronie Greków i Macedończyków .
„Mozaika Aleksandra” pochodząca z II w. p.n.e. przedstawiająca bitwę z Issos. Mozaika ta została znaleziona w 1831 r. w ruinach Pompejów. Obecnie znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.
Aleksander i jego koń Bucefał w „Mozaice Aleksandra”
Dariusz III na rydwanie wojennym na „Mozaice Aleksandra”
Kiedy żołnierze Aleksandra plądrują obóz świeżo opuszczony przez Dariusza III, pojmują matkę Dariusza i jego żony . Aleksander postanowi traktować je dobrze i chronić przed swoimi ludźmi.
Aleksander będzie ich jednak używał jako środka nacisku na Dariusza III, który nie będzie mógł przeprowadzić kontrataku, gdyż obawiał się, że w odwecie Aleksander zabije swoją matkę i żony.
D) Faraon Aleksander Wielki
Dzięki tym cennym zakładnikom Aleksander ma wolne ręce, aby kontynuować swoje podboje. Jednak wiedząc, że Dariusz III ma jeszcze wiele wojsk, Aleksander zdecydował się na zajęcie Egiptu, aby zwiększyć swoje zasoby militarne i finansowe.
Jednak w drodze do Egiptu napotyka opór ze strony miasta portowego Tyr , które odmawia otwarcia swoich bram Aleksandrowi . Aleksander oblegał miasto przez 8 miesięcy bez powodzenia. Mury i garnizon, które chronią miasto, najwyraźniej nie są w stanie ustąpić.
Mimo to wspólny atak lądem i morzem pokonuje obronę miasta . 8000 tyryjskich obrońców zostaje zabitych. Po zdobyciu Tyru, aby pokazać, ile kosztuje przeciwstawienie się mu, Aleksander jest bezwzględny: 2000 młodych tyryjskich mężczyzn zostaje ukrzyżowanych. Wszyscy ocaleni z oblężenia (30 000 mężczyzn, kobiet i dzieci) zostają zniewoleni.
Dzięki zwycięstwu w Tyrze, które pokazało jego wyższość militarną, wszystkie miasta, które Aleksander spotkał później, otworzyły przed nim swoje drzwi bez dyskusji. Decyzja o zniewoleniu i ukrzyżowaniu części pokonanej ludności Tyru jest z pewnością największym aktem okrucieństwa, jakiego dopuścił się Aleksander Wielki.
Przybywając do Egiptu, Aleksander jest witany jako wyzwoliciel. Podziękowano mu za uwolnienie Egiptu spod jarzma Persji, która uciskała go przez 200 lat. W Memfis Aleksander zostaje ogłoszony faraonem.
W oazie Siwa Aleksander spotyka wyrocznię grecko-egipskiego boga Zeusa-Ammona (boga reprezentującego zarówno egipskiego boga Amona-Ra, jak i greckiego boga Zeusa). Wyrocznia mówi Aleksandrowi, że jego ojcem nie jest Filip II, ale bóg Zeus-Ammon .
Po tym objawieniu wiele osób zaczyna myśleć, że zwycięstwa Aleksandra wynikają z faktu, że jest bogiem (w co sam Aleksander również wierzy). To objawienie potwierdza Aleksandrowi, że jego przeznaczeniem jest rządzenie całym światem.
E) Bitwa pod Gaugamelą
Po spędzeniu 3 lat w Egipcie, w 331 r. p.n.e. Aleksander skonsolidował swoją armię i postanowił pokonać Dariusza III, kierując się do stolicy Persji: Persepolis.
Jednak Dariusz III czeka na armię Aleksandra na równinie Gaugamela (znajdującej się w dzisiejszym Iraku). Dariusz ma armię liczącą 300 000 ludzi. Jego armia jest tak duża, że rozciąga się na ponad 5 kilometrów.
Mając tylko 50 000 ludzi, Aleksander musi być przebiegły. Aby to zrobić, prowadzi swoją kawalerię w taki sposób, aby ominąć armię perską i zaatakować ją od tyłu. Generałowie Dariusza III reagują, wysyłając swoje wojska w pogoń za Aleksandrem i jego jeźdźcami. Jednak manewr Aleksandra jest podstępem: odwraca swoją kawalerię, która atakuje czołowo ze wszystkimi innymi siłami.
Armia perska jest wówczas źle ustawiona do frontalnego ataku: Dariusz III jest odsłonięty i ma tylko swoją najbliższą straż, która może go chronić przed Aleksandrem . Jak w Bitwie z Issos, Dariusz III musi uciekać, by uniknąć jeźdźców Aleksandra. I tak jak w Bitwie pod Issos armia Dariusza III ucieka, zdemotywowana opuszczeniem pola bitwy przez swego władcę.
Charles Le Brun, „Bitwa pod Arbelą”, 1669 (bitwa pod Arbelą to inna nazwa bitwy) Gaugameli, odnosząc się do najbliższego miasta do pola bitwy na równinie Gaugameli: Arbela).
Po bitwie pod Gaugamelą armia perska jest całkowicie rozproszona . Wielkie metropolie perskie nie próbowały walczyć z Aleksandrem i witały go bezwarunkowo. Aleksander i jego ludzie triumfują kolejno w miastach Babilon i Suza.
Jednakże Persepolis, stolica dynastii Achemenidów (dynastii Dariusza III) spotkał los mniej godny pozazdroszczenia niż Babilon i Suzy.
Rzeczywiście, w -331 Aleksander podpalił miasto . Ten akt można postrzegać jako sposób na zjednoczenie Greków i Macedończyków, pokazując, że Aleksander pomścił całą Grecję, ofiarę perskich inwazji, których punktem kulminacyjnym był pożar Aten dokonany przez Kserksesa I w -480.
Po zakończeniu pożaru Persepolis Aleksander ściga Dariusza III w górach obecnego Afganistanu, aby zapewnić sobie całkowite zwycięstwo nad tym ostatnim . Jednak Dariusz III zostaje zabity przez swoich generałów, którzy chcą przywłaszczyć sobie względy Aleksandra. Według plotek, które rozprzestrzenili generałowie Aleksandra, Aleksander znalazł Dariusza III umierającego i poprosił go o pomszczenie go (co Aleksander uczynił, zabijając oficerów odpowiedzialnych za zabójstwo Dariusza III ).
4) Koniec podbojów Aleksandra
A) Podbój Azji
W -327 Aleksander położył kres oporowi ostatnich lojalistów Dariusza III . W ten sposób Aleksander ma pod kontrolą Macedonię, Grecję, Syrię, Egipt i Persję. Postanawia kontynuować podbój, atakując serce Azji: Indie króla Porusa.
W lipcu roku -326 Porus próbuje zatrzymać postępy wojsk Aleksandra w czasie bitwy nad Hydaspesem (rzeka Hydaspes płynie u stóp Mount Everestu, dziś nazywana jest rzeką Dźhelam).
Podczas tej bitwy Aleksander i Porus będą mieli mniej więcej taką samą liczbę ludzi (34 000 piechurów i 5000 jeźdźców dla Aleksandra przeciwko 30 000 piechurów i 4000 jeźdźców dla Porusa). Jednak Porus ma przewagę liczebną nad Aleksandrem: towarzyszy mu 300 konnych słoni wojennych .
Podczas tej bitwy Aleksander wie, że jego kawaleria nie będzie użyteczna przeciwko słoniom (ponieważ konie będą zbyt przestraszone, aby szarżować na tak duże zwierzęta). Aleksander postanawia więc przeciwstawić słoniom swoje macedońskie i greckie falangi wyposażone w piki i łuki. Falangiści odnieśli sukces w rozgromieniu słoni, ale ponieśli ogromne straty.
Powyżej: średniowieczna interpretacja bitwy nad Hydaspą.
Słonie pokonane, król Porus, ranny w walce, poddaje się Aleksandrowi . Aleksander nadal chce kontynuować podbój na wschód. Jednak tym razem jego macedońscy i greccy żołnierze, wyczerpani po wyprawie podboju rozpoczętej w -334 (czyli 8 lat wcześniej), odmawiają pójścia za nim i grożą buntem. Aleksander jest zmuszony ich posłuchać. Podejmuje drogę powrotu.
Po przekroczeniu pustyni Gedrosia (w obecnym Iranie) Aleksander przybywa w -324 do Babilonu, swojej nowej stolicy. Aleksander umiera rok później (prawdopodobnie z powodu alkoholizmu, według większości historyków ).
B) Śmierć Aleksandra Wielkiego
W ciągu zaledwie 12 lat (od -336 do -324) Aleksander zbudował sobie ogromne imperium, sięgające od Macedonii do Indii. Po jego śmierci (w wieku 32 lat), 11 czerwca roku -323, jego spadkobiercy nie są wystarczająco dorośli, aby kontrolować jego imperium i zostają szybko zamordowani .
Główni generałowie Aleksandra walczą między sobą o zachowanie terytorium, którego każdy z nich był gubernatorem. Od 322 do 281 roku toczą się wojny zwane „Wojnami Diadochów” (lub „Wojnami Następców Aleksandra”). Wojny te prowadzą do rozpadu imperium Aleksandra w rękach kilku wielkich królów :
- Generał Kassander rządzi Macedonią i częścią Grecji (w „imperium Antygonidów”). To Kassander dokonał zamachu na prawowitego następcę Aleksandra Wielkiego, Aleksandra IV.
- Generał Ptolemeusz rządzi Egiptem , którego zostaje faraonem. Ptolemeusz zakłada „dynastię Ptolemeuszów” (która przetrwa do samobójstwa jego potomkini Kleopatry VII w -30).
- Generał Seleukos rządzi Persją Dariusza III . Zakłada „dynastię Seleucydów” (która będzie rządzić do -64 w Persji).
Aleksander Wielki
Ten artykuł jest skończony, życie Aleksandra nie ma już dla Ciebie tajemnic! Aleksander zajmował ważne miejsce w księgach historii wszystkich epok, ponieważ jego szybki podbój ważnej części świata w bardzo krótkim czasie jest fascynującą historią.