Wil je alles weten over sarcofagen uit de verschillende tijdperken van de mensheid? Meer weten over de beroemde sarcofagen van de Egyptische farao's? Leren hoe sarcofagen objecten zijn waarmee de farao's van Egypte het hiernamaals konden bereiken?
Voordat we in het verhaal duiken, kunt u alvast een kijkje nemen naar onze Ankh-kettingcollectie.
Klik op de afbeelding hieronder om naar de collectie te gaan.
Ons team heeft aan dit onderwerp gewerkt! Hier is een artikel waarin u alle mysteries van de funeraire objecten die sarcofagen waren, zult ontdekken.
Sarcofagen zijn beschermende vaten in de vorm van begrafenisboten die als doel hebben om een overleden belangrijk persoon te eren. Tegenwoordig zijn de bekendste sarcofagen de Egyptische sarcofagen, de laatste rustplaats van de farao's van Opper- en Neder-Egypte.
In dit artikel gaan we samen ontdekken:
- De definitie en geschiedenis van sarcofagen
- De specifieke kenmerken van de sarcofagen van farao's
- De Egyptische mythe van de "eerste sarcofaag" van de god Osiris
- De Griekse, Romeinse, Christelijke en middeleeuwse sarcofagen
Nadat u dit artikel gelezen hebt, weet u alles over de mysteries van de grafkuipen, waarvan de naam afkomstig is van de Griekse naam "sarkophágos", "de vleesverslinder".
Laten we meteen beginnen!
1) Definitie, geschiedenis en etymologie van sarcofaag
A) Definitie van "sarcofaag"
Een sarcofaag is een beschermende kist waarin het lichaam of de mummie van een overleden belangrijk persoon wordt bewaard.
Buitensarcofagen zijn meestal gemaakt van steen (marmer en graniet) en bevatten bijna altijd nog een andere, fraaier versierde, houten sarcofaag.
B) Geschiedenis
De Egyptenaren waren niet de enigen die sarcofagen voor de doden maakten. Ze werden ook aangetroffen bij de Romeinen, Christenen, Etrusken en middeleeuwse volkeren.
Maar ongeacht de beschaving, de functie van sarcofagen is altijd om een overleden persoon in staat te stellen om het hiernamaals van zijn religie gemakkelijker te bereiken. Bovendien worden sarcofagen in alle hierboven genoemde beschavingen altijd versierd met voorstellingen van de overledene die interactie heeft met of leeft met de god(en) waarin hij gelooft.
Bovendien zijn de sarcofagen soms voorzien van grote afbeeldingen van mythen en legendes over de religie van de doden. Hieronder ziet u bijvoorbeeld:
- De houten sarcofaag van farao Toetanchamon stelt hem voor (eerste afbeelding hieronder).
- De roze granieten sarcofaag van farao Ramses III toont scènes uit de Egyptische mythologie (tweede afbeelding hieronder).
De sarcofaag van farao Toetanchamon (1327 v.Chr.)
De sarcofaag van farao Ramses III (1153 v.Chr .)
C) Etymologie van de sarcofaag
Het Oudgriekse woord "σαρκο φάγος", "s arkophágos", betekende "vleeseter" ("σαρκο", uitgesproken als "sarx", betekent "het vlees", terwijl "φαγεῖν", uitgesproken als "phagein", "eten" betekent).
De term vleeseter wordt gebruikt omdat sarcofagen de laatste rustplaats van het lichaam zijn. Het is in hen dat het lichaam beetje bij beetje verdwijnt door de eeuwen heen.
Tegenwoordig noemen we het ontmantelingsgebied van kerncentrales en gevaarlijke gebouwen ook wel "sarcofaag". De bekendste van deze containment chambers is de "Tsjernobyl-sarcofaag" die gebouwd werd na de Oekraïense kernramp van 1986.
2) Egyptische sarcofagen
Nu we hebben gedefinieerd wat een sarcofaag is, richten we onze aandacht op de bekendste vorm die sarcofagen door de eeuwen heen hebben aangenomen: de sarcofagen van de Egyptische farao's , of "neb ânkh" in het Oud-Egyptisch.
In dit tweede deel ontdekken we samen de rol van de sarcofagen van de farao's. We zullen ook de specifieke kenmerken van de mummies van de Egyptische sarcofagen zien en de legende van de eerste sarcofaag: die van de god Osiris.
A) Sarcofagen van farao's
Het is belangrijk om te begrijpen dat niet alle oude Egyptenaren recht hadden op een sarcofaag. Het maken van een sarcofaag was namelijk erg duur omdat er veel werk aan de houten (of stenen) structuur nodig was, naast het werk dat nodig was voor de decoratie.
Alleen de rijken konden zich dus een sarcofaag veroorloven. Bovendien konden alleen de farao en zijn gevolg zich sarcofagen veroorloven die rijkelijk versierd waren met verguldsel en edelstenen.
Het doel van een Egyptische sarcofaag is om de reis naar het hiernamaals te vergemakkelijken door het uiterlijk van het fysieke lichaam van een overledene zo lang mogelijk te behouden.
Om de bewaring van zijn lichaam verder te verlengen, hadden de farao's andere middelen tot hun beschikking. De immense rijkdom die farao's vergaarden door middel van belastingen of oorlogsschatten, stelde hen in staat om graven te bouwen die specifiek bedoeld waren om hun sarcofagen te beschermen.
Om u te helpen meer te weten te komen over de context waarin de sarcofagen van de farao's zijn gevonden, volgt hier een presentatie van de drie belangrijkste gebouwen waar ze zich bevinden .
I) De piramides
Tegenintuïtief genoeg worden piramides gebouwd in de vorm van " omgekeerde vierkante trechters ". Hun rol (in de toegang van de farao's tot het hiernamaals) is om de zielen van de farao's precies naar de top van de piramide te laten herleiden via de hellende wanden van de piramides.
De zielen van de farao's zullen dan gemakkelijker naar de hemel kunnen opstijgen, waar zij hun plaats naast de goden van Egypte zullen innemen om met hen te regeren.
II) De mastaba's
De mastaba's zijn gebouwen met een zichtbaar gedeelte (de kapel) en een ondergronds gedeelte (het gewelf) .
In de kapel van de mastaba staat een standbeeld van de farao die bidt om de goden van Egypte te eren. Dit gebed zorgt ervoor dat de ziel in de kluis beter ontvangen wordt door de goden, die de toegang tot het hiernamaals zullen vergemakkelijken.
III) De hypogeas
Hypogea's lijken veel op mastaba's. Echter, in tegenstelling tot mastaba's, zijn hypogeums alleen ondergrondse constructies (de kapel is ook ondergronds).
Hypogeums hebben een groot voordeel ten opzichte van mastabas: ze vallen veel minder op dan mastabas (wat ze beschermt tegen grafrovers).
Om u een voorbeeld te geven van de doeltreffendheid van hypogeums: het hypogeum van Toetanchamon (gebouwd in 1327) werd pas in 1922 door Britse archeologen gevonden!
B) De Egyptische mummies
De mummificatie van lichamen was bedoeld om het lichaam van een overledene zo goed mogelijk te bewaren. Omdat het lichaam beter bewaard was gebleven, had de ziel van de overledene veel meer tijd om het Hiernamaals te vinden en zich te presenteren aan de god van de dood, Osiris, die hem zou verwelkomen in zijn hemelse koninkrijk van de Gezegenden.
Om de afbraak van het lichaam zo langzaam mogelijk te laten verlopen, moesten de balsemers een langdurig mummificatieritueel uitvoeren dat uit vijf stappen bestond.
Stap 1: de huid wassen
Wanneer er iemand overlijdt, worden de balsemers gecontacteerd door de familie van de overledene. Ze komen snel aan bij het huis van de overledene en brengen zijn lichaam naar hun mummificatiewerkplaats.
We kunnen er ook op wijzen dat de opperbalsemer bijna altijd een jakhalsmasker draagt. Dit masker is een teken van respect voor de god van de doden en van het balsemen: de jakhalskopgod Anubis.
In deze eerste stap wassen de balsemers het lichaam van de overledene met water van de Nijl , de heilige rivier van de oude Egyptenaren. De huid van de overledene wordt vervolgens gereinigd met wijn (wat de bacteriën op de huid verwijdert).
Stap 2: verwijdering van de inwendige organen
De inwendige organen (longen, maag, lever en darmen) moeten worden verwijderd om de groei van bacteriën te voorkomen die de ontbinding in het lichaam zouden kunnen versnellen.
Deze verschillende organen worden in vazen met dierenkoppen geplaatst, zogenaamde " canopische vazen " (één met de kop van een jakhals, één met de kop van een havik, één met de kop van een baviaan en één met de kop van een mens). Volgens de tradities van de oude Egyptenaren moesten de organen in canopische potten worden bewaard, zodat de overledene er zeker van kon zijn dat hij in het hiernamaals een gezond lichaam zou aantreffen.
Verrassend genoeg wordt na de dood van een Egyptenaar zijn brein als "niet langer relevant" beschouwd, omdat het de Egyptenaar niet langer in staat stelt om met de aardse wereld te communiceren. Daarom wordt het brein verpletterd met behulp van een lange haak die door de neus kan. Nadat het is verpletterd, wordt het vloeibaar en stroomt het via de neusgaten naar buiten. In tegenstelling tot andere organen wordt het brein weggegooid en niet bewaard in een canopische vaas.
In tegenstelling tot de hersenen, wordt het hart achtergelaten in de borst van de overledene. Het hart wordt gezien als de verblijfplaats van de ziel en dient als een brug tussen de aardse wereld en het hiernamaals.
Stap 3: drogen
Om vocht volledig te verwijderen, wordt het lichaam bedekt met natron. Natron is een zoutachtig gesteente met de eigenschap om water te absorberen.
Het lichaam wordt zo 40 dagen gelaten. Het lichaam is dan helemaal uitgedroogd.
Stap 4: verfraaiing
Om de ziel toonbaar te maken voor de goden, is het belangrijk dat het sterfelijke lichaam ook toonbaar is. Hiervoor wordt het lichaam eerst geparfumeerd met wierook en mirre .
Als het hier aankomt, is het lichaam van de overledene te hol en stort het lichtjes in op plaatsen waar organen zijn verwijderd en in de canopische vazen zijn geplaatst. Om deze instortingen te voorkomen, worden de delen van het binnenste van het lichaam die voorheen de hersenen, darmen, lever, maag en longen bevatten , opgevuld met zand uit de Egyptische woestijn .
Stap 5: stripwikkelen
De bekendste fase van mummificatie is uiteraard het inwikkelen van het lichaam met repen.
Tijdens deze stap worden dunne stroken om het lichaam van de overledene gewikkeld, beginnend bij het hoofd . De stroken worden vervolgens met verhitte hars aan elkaar gebonden. Beschermende amuletten en andere gezegende symbolen gerelateerd aan Egyptische overtuigingen worden ook onder de stroken geplaatst.
Met deze laatste fase wordt de dode beschermd tegen boze geesten die zijn toegang tot het hiernamaals zouden kunnen verstoren. Zodra het mummificatieritueel is voltooid, kan de overledene terugkeren naar zijn bed van eeuwige rust: zijn sarcofaag.
C) De sarcofaag van Osiris
Volgens de mythen van de oude Egyptenaren is de eerste sarcofaag degene waarin de god Osiris werd opgesloten door zijn broer, de god Set . Dit verhaal is te vinden in de mythe die bekend staat als de "mythe van Osiris".
Aan het begin van de Osiris-mythe wordt Osiris door de god der goden, Ra, tot farao benoemd. Ra is op zoek naar een stabiele en evenwichtige leider voor de mensheid.
Dus, Osiris vestigt zich op aarde met Isis (zijn vrouw en zus) om zijn heerschappij te beginnen. Al snel wordt Osiris geliefd door mensen vanwege zijn rechtvaardigheid en vriendelijkheid. Osiris slaagt erin de mensheid te laten groeien en deze naar vrede en gemak te leiden.
Dit succes wekt echter grote jaloezie op bij zijn broer Set, die besluit de macht te grijpen.
Om deze reden organiseert Set een groot feest waarvoor hij Osiris en al zijn familieleden uitnodigt . Tijdens dit feest brengt Set een grote kist mee die rijkelijk versierd is met juwelen. Set verklaart vervolgens dat hij ter ere van Osiris alle gasten uitnodigt om deel te nemen aan een kleine wedstrijd. Set stelt voor om de kist aan te bieden aan iedereen die erin zou kunnen komen.
De gasten doen dat meteen en proberen het op hun beurt. Toch lukt het niemand om in de kist te komen, zodat deze helemaal gesloten kan worden.
Inderdaad, geen van de gasten slaagt erin om de kist binnen te komen om een heel simpele reden: het is precies gebouwd om alleen Osiris te huisvesten. Precies op het moment dat Osiris aan de beurt is, gaat hij de kist in zijn geheel binnen. Maar zodra Osiris de kist binnengaat, werpen Set en enkele van zijn handlangers zich op de kist, lassen de sloten van de kist dicht en vluchten ermee.
Seth en zijn handlangers gaan vervolgens naar de oever van de Nijl en gooien de kist (met daarin nog steeds Osiris) in de grote rivier van Egypte.
Osiris verdrinkt en Seth vervangt Osiris op de troon van Egypte (totdat hij zelf van de troon wordt gestoten door Osiris' zoon, Horus ).
Zo wordt deze kist de eerste sarcofaag in Egypte . Het is per definitie meer dan een kist, want het bevat het lijk van een levend wezen: het is nu een sarcofaag!
Na deze mythe wordt de eerste god die de dood vindt , Osiris, de god van de dood. Hij verwelkomt nu de zielen van de doden in zijn ondergrondse koninkrijk, samen met zijn zoon met het hoofd van een jakhals: de god van de doden en de balsemende Anubis.
3) Niet-Egyptische sarcofagen
Hier aangekomen weet u al veel over Egyptische sarcofagen. De Egyptische beschaving is echter niet de enige die funeraire sarcofagen heeft voortgebracht.
In dit laatste deel gaan we samen Griekse, Romeinse, Etruskische en middeleeuwse sarcofagen ontdekken.
A) Onder de Grieken
Griekse notabelen gebruikten "sarkophágos" voor hun begrafenisceremonies. De meeste van deze sarcofagen waren gemaakt van terracotta, graniet of marmer.
Ze waren versierd met grote scènes uit de Griekse mythologie . Tegenwoordig vinden we veel Griekse sarcofagen versierd met de hoofden van Zeus, Medusa of Athena.
De beroemdste van de Griekse sarcofagen is de sarcofaag van Heracles. Deze sarcofaag, gebouwd in 200 na Christus, wordt ook wel de "sarcofaag van Hercules" genoemd (de geromaniseerde naam van de Griekse halfgod Heracles). Het vertegenwoordigt verschillende van de Twaalf Werken van Heracles (zie afbeelding hieronder).
B) Onder de Etrusken
De Etrusken waren de oude bewoners van het centrale deel van het Italiaanse schiereiland vanaf de 11e eeuw voor Christus totdat de Romeinen in 264 Velzna, hun hoofdstad, innamen.
De Etrusken maakten beide:
- Begrafenissarcofagen (een klassieke vorm van begraven sarcofaag).
- Cineraire sarcofagen met de as van de overledene (kleine sarcofagen).
Etruskische sarcofagen hebben de bijzonderheid dat ze worden bekroond door een compleet beeld van de overledene in een banketpositie (zie afbeelding hieronder). Deze sarcofagen stellen inderdaad altijd de overledene voor die deelneemt aan een eeuwig vreugdevol banket aan de zijde van de goden, het "banket van de gezegenden" genoemd.
C) Romeinse sarcofagen
Romeinse notabelen hielden ervan om samen met hun goden afgebeeld te worden om hun welzijn in hun latere leven te verzekeren . Bijvoorbeeld, in de afbeelding hieronder, kunt u een muziekwedstrijd zien tussen de sater Marsyias en de god en licht en kunst Apollo (Louvre museum).
Vanuit het edict van tolerantie onder keizer Gallien in het jaar 260, bekeerden de grote Romeinse families zich tot het christendom vanwege de druk van een steeds uniformer christelijk volk. Zo worden na deze tijd de sarcofagen van de nieuwe Romeinse christenen (de vroege christenen) versierd met grote scènes uit de Bijbel.
D) Middeleeuwse periode
In de Middeleeuwen was het gebruikelijk om de doden te begraven in een houten kist, die "beer" werd genoemd.
Vanaf de 8e eeuw begonnen koningen en prinsen van koninkrijken stenen sarcofagen te kiezen. Iets later namen alle rijken deze stenen doodskisten over, die een betere bewaring van het lichaam van de overledene moesten mogelijk maken.
Ter nagedachtenis aan de Egyptische sarcofaag!
In dit artikel over de voltooiing van sarcofagen weet u alles over Egyptische, Griekse, Romeinse, Etruskische en zelfs middeleeuwse sarcofagen!
Als u graag over oude Egyptische tradities praat, dan heeft u een geweldig verhaal. Als u hier bent en dieper in het oude koninkrijk van Boven- en Beneden-Egypte wilt duiken, waarom bekijkt u dan niet eens onze Egyptische ringen en zegelringen ?
Om ze te ontdekken, klikt u gewoon op de onderstaande afbeelding!
